Arda Güler, medya platformu The Players’ Tribune için kaleme aldığı mektupta şu ifadedeleri kullandı: “Her şeyden önce, Türk futbolunun yeni nesline yol göstermek istiyorum. Türk futbolunun büyük umudu olduğumu biliyorum ama tek olmak istemiyorum. Herkesin önünü açmak istiyorum. Bu mektubu okuyan sizleri kastediyorum. Eve döndüğümde, beni gördüğünüzde ne kadar mutlu olduğunuzu görmek beni duygulandırıyor. Tezahüratlar hala kulaklarımda çalıyor. Sevginizi Madrid’den hissedebiliyorum.”
“Doğduğum andan itibaren Fenerbahçeliydim”
“Daha yeni yürümeye başladığımda, şut çekmem için sol ayağımın önüne balonlar yerleştirirdi. Solak bir futbolcu olmamı istiyordu. O sadece bir Fenerbahçe taraftarı değildi, adeta Fenerbahçe ile yaşıyordu. Hep, ‘Bizim damarlarımızdaki kan sarı-lacivert akar’ derdi. Babam sayesinde doğduğum andan itibaren Fenerbahçeliydim.”
“Ben taşlardan yapılmış kale direkleriyle bile mutluyum.”
“Gerçek bir saha, gerçek bir kale ya da yeni bir PlayStation’a ihtiyacım yok. Ben taşlardann yapılmış kale direkleriyle bile mutluyum. Türk zihniyeti böyledir. Ben varlıklı bir ailede büyümedim. Bir futbolcunun oğlu değilim. Ankara’da bir apartman binasının birinci katında büyüdüm. Annem ev hanımıydı ve babam da yeni iflas etmiş bir dükkan işletiyordu. Niye mi iflas etti? Aslında Türkiye’de sorulan 100 sorudan 99’unun cevabı bu. Futbol.”
“Babam sayesinde, doğduğum andan itibaren Fenerbahçeli’ydim.”
Biraz babam hakkında konuşalım. Ben daha yeni yürümeye başladığımda, şut çekmem için sol ayağımın önüne balonlar yerleştirirdi. Solak bir futbolcu olmamı istiyordu. O sadece bir Fenerbahçe taraftarı değildi, adeta Fenerbahçe’yle yaşıyordu. Hep, ‘Bizim damarlarımızdaki kan sarı-lacivert akar’ derdi. Bir defasında biz derbide gol atınca, koltuktan öyle bir fırladı ki tavandaki lambayı kırdı. 2010’da son maç şampiyonluğu kaçırdığımızda ise, sinirle bir kutuya tekme attı ve ayağını incitti — tam bir çizgi film karakteri gibiydi. Babam sayesinde, doğduğum andan itibaren Fenerbahçeli’ydim.
“PlayStation’da titreyen şey sadece kumanda, gerçek hayatta ise tüm vücudun titriyor!”
Sanırım Ağustos 2021’di ve Vítor Pereira beni ilk kez HJK Helsinki maçı için kadroya aldı. Takımda çok sakat oyuncu vardı ve ikinci yarı Filip Novak oyundan çıkmak zorunda kalınca, Pereira hocamız yedek kulübesine döndü ve elinde kalan üç oyuncuyu gördü. Birincisi kaleciydi. İkincisi de kaleciydi. Üçüncüsü ise top toplayıcıya benzeyen 15 yaşında bir çocuktu. “Arda, hazırlan.” Kalbim o kadar hızlı atıyordu ki. PlayStation’da titreyen şey sadece kumanda, gerçek hayatta ise tüm vücudun titriyor! Sahaya çıktığımda nasıl olduysa kendimi daha sakin hissettim ve sonra defterimdeki ikinci hayali hatırladım: Fenerbahçe için bir frikik golü atmak. Kısa süre sonra ceza sahası dışından bir serbest vuruş kazandık, ama bunun Arjantinli usta José Sosa’ya ait olduğunu biliyordum. Sosa’yla serbest vuruşu kimin kullanacağı konusunda tartışamazsın, deli değilsen tabii. Ama belki de deliydim. Onun yanına yazıldım, vurmaya hazırdım. Sanırım biraz şok olmuştu. O Türkçe bilmiyordu, ben de hiç İspanyolca bilmiyordum. O yüzden İngilizce “Vurabilir miyim?” dedim. Sosa bir şey demedi. “Ben mi? Yoksa sen mi?” dedim. Sosa, “………..” “BEN? SEN?” Birden bire taraftarların hepsi uuoooooooooo dedi. Stadyum kamerası yüzüme kadar zum yapmıştı. Dudaklarımdan serbest vuruşu kullanmak istediğim okunuyordu ve sanırım cesaretim hoşlarına gitti. Ama ya Sosa Abi? Başrol hala oydu. Serbest vuruşu o kullandı. Kaçırdı. Ama o anı ve taraftarların tepkisini hiç unutmayacağım. Maçtan sonra stadyumun dışında annemle babamı gördüm. Annem ağlıyordu. “Arda, başardın.” Babam konuşmadı. Keskin bir bakışı vardı, kulaklarından dumanlar çıkacaktı adeta. “Baba, sevinmedin mi?” diye sordum. “Sosa…… neden kullanmana izin vermedi??” “Ama baba…..” “Sen vursaydın gol olurdu, eminim!”
“O formayı giydiğimde kendimi yenilmez hissediyordum”
“Mesut Özil, 2022’de Fenerbahçe’den ayrıldığında, formanın yeni transferlerden birine verileceğini düşündüm. 17 yaşındaydım ve bir kral tacı nasıl isteyemezse, 10 numarayı da isteyemezdim. Ama yönetim kurulu üyeleri bana, ‘Arda, forma senin ama sadece onu giymeye cesaretin varsa…’ dediler. Bunu düşünmek tam tamına bir saniyemi aldı. ‘Alıyorum’. Neredeyse kupa kazanmak gibiydi. O formayı giydiğimde kendimi yenilmez hissediyordum. Bazen Fenerbahçe’de yedek olduğumda, karşı takımın taraftarları bile teknik direktörden beni oynatmasını isterdi. Böyle bir şey hiç görmemiştim. Ne diyebilirdim ki? Sadece teşekkür ederim. Ondan sonra her şey çok hızlı gelişti. Mart ayında yine Türk Milli Takımı’na çağrıldım. Sonraki aylarda, transfer teklifleri art arda gelmeye başladı.”
“İlk baştan beri Ancelotti, benim için bir baba gibi oldu”
“İlk baştan beri Ancelotti, benim için bir baba gibi oldu. Ama komikti çünkü her konuda benimle şakalaşırdı ve ben hala dünyanın en büyük kulübünü kavramaya çalışan, gözlerini açmış bir çocuktum. Ne zaman ciddi olup olmadığını anlayamıyordum. Türk halkının Real Madrid’in her maçında oynamamı istediğini biliyorum. Ben de istiyorum ama sabırlı olmam gerektiğini biliyorum. Ancelotti, bana dünyanın en iyi orta sahalarından biri olabileceğimi söylüyorsa, bu benim için kulübün bir planı olduğu anlamına geliyor.”
“Eğer boğulacaksan… Büyük denizde boğul.”
Dinamo Kiev’e karşı oynadığım maçtan iki hafta sonra, Instagram’da gezinirken bir başlık gördüm: “ARDA GÜLER TÜRKİYE KADROSUNDA” Bana haber bile vermemişlerdi. İlk maçımız Diyarbakır’da İskoçya’ya karşıydı ve yedek kulübesinde otururken taraftarlar oyuna girmem için hep bir ağızdan benim adımı bağırıyorlardı. O destek benim için çok değerliydi. Bazen Fenerbahçe’de yedek olduğumda, karşı takımın taraftarları bile teknik direktörden beni oynatmasını isterdi. Böyle bir şey hiç görmemiştim. Ne diyebilirdim ki? Sadece teşekkür ederim. Ondan sonra her şey çok hızlı gelişti. Mart ayında, yine Türk milli takımına çağrıldım. Sonraki aylarda, transfer teklifleri ardı ardına gelmeye başladı. Ama beni gerçekten heyecanlandıracak bir teklif almadıkça onları duymak istemedim. Sonra Haziran’da, babam yeni bir teklif hakkında benimle konuşması gerektiğini söyledi. Ben de, “Baba söylediğim gibi eğer beni heyecanlandırmayacaksa duymak istemiyorum…” O da, “Arda ….” dedi “Efendim?” “Real Madrid.” Real Madrid… Dördüncü hayalim. Bu kadar hızlı olmuş olmasına inanmak gerçekten zordu. O yaz, babamla ben, gitmem için çok erken olup olmadığı konusunda uzun uzun konuştuk. Aslında olay çok karmaşıktı, çünkü başka birçok teklif de vardı ve ne yapacağımı karar vermek zordu. Ama sonra Sayın Carlo Ancelotti ile görüntülü bir görüşmem oldu. Ekranımda numarası belirdiğinde ve video yüklenirkenki o anı hiç unutmayacağım… “Merhaba, Arda. Nasılsın?” O da tatildeydi. O an o kadar gerçeküstüydü ki, detayları hatırlamakta zorlanıyorum ama sanırım o, Hawai gömleklerinden birini giymişti, güneş gözlükleri vardı ve galiba bir puro içiyordu. “Arda, burada büyük bir geleceğin olacak. Belki ilk yıl değil, ama fırsatların olacak. Modrić ve Kroos çok yaşlanıyorlar, seni orta sahada oynatabiliriz.” Adımı Modrić ve Kroos ile yan yana duymak gerçeküstüydü. Konuşamadım. Sonra dedi ki, “Arda, Madrid’e geleceğine söz ver. Söz ver, söz ver, söz ver.” Ben de dedim ki, “Tabii ki, efendim.” O da dedi ki, “Yakında konuşuruz. Şimdi eşimin yanına gitmem gerek.” Hahaha. Ancelotti uzatmaları oynuyordu. Telefonu kapattığımda, babama baktım ve karar verdik… “Eğer boğulacaksan… Büyük denizde boğul.”